Χθες βράδυ νόμιζα ξαφνικά πως πήγε ο χρόνος πίσω και ο μεγαλύτερος εχθρός της χώρας ήταν πάλι ο Αργύρης Πεδουλάκης! Ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ γνώρισε από την ΤΣΣΚΑ μια από τις μεγαλύτερες ήττες στην ιστορία του και το συμπέρασμά όλων όσων γκρίνιαζαν σε ραδιόφωνα και social media είναι ότι φταίει ο προπονητής του. Δίπλα σε όλους αυτούς τους αγανακτισμένους υπήρξαν και αρκετοί καλοί σχολιαστές: οι πιο πολλοί επαναλάμβαναν όσα και πριν λίγους μήνες έγραφαν για τον Πεδουλάκη που σήμερα τον λένε Ρικ Πιτίνο: ο ΠΑΟ δεν παίζει άμυνα, είναι εξαρτημένος από τον Καλάθη, έχει κακούς ψηλούς, δεν πάει πουθενά, χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ κτλ. Καλά δεν θα έλυνε ο καλός Ρίκ όλα του τα προβλήματα;  

Καλλιεργώντας υπερβολικές βεβαιότητες

Οι κρίσεις της δουλειάς των προπονητών δεν είναι εύκολες και το έχω επισημάνει πάρα πολλές φορές. Κάνεις δημοσιογράφος και κάνεις οπαδός δεν ζει την καθημερινότητα μιας ομάδας, ώστε να μπορεί να έχει γνώμη για τα προβλήματα που ένας προπονητής καλείται να λύσει. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο γκρίνια προκύπτει συνήθως για έναν απλούστατο λόγο: γιατί μια ομάδα δεν κερδίζει όσο οι διοικούντες και οι οπαδοί περιμένουν. Προσοχή στο «όσο περιμένουν»: αυτό είναι το θέμα. Ο Παναθηναϊκός του μπάσκετ είναι μια ομάδα που κάθε χρόνο χτίζει την σεζόν του καλλιεργώντας καλοκαιριάτικα υπερβολικές βεβαιότητες. Κι όταν έρχονται ήττες (και μάλιστα μαζεμένες) επειδή δεν μπορεί να κάνει αυτοκριτική ψάχνει εξιλαστήρια θύματα. Λέγονται Τζόρτζεβιτς, Πασκουαλ, Πεδουλάκης κτλ.    

Αυτό  είναι και στην περίπτωση του Ρικ Πιτίνο το πρόβλημα. Ο φετινός Παναθηναϊκός στο μπάσκετ δομήθηκε πάνω στη βεβαιότητα ότι είναι ομάδα για πολύ μεγάλα πράγματα – φτιαγμένη για το Final 4. Ηταν ακριβότερος από πέρυσι, δεν είχε πιά ανταγωνισμό στο ελληνικό πρωτάθλημα στο οποίο μπορεί να κάνει προπονήσεις, έχει ελληνικό κορμό και άλλα πολλά που κατά τους ειδικούς είναι απαραίτητα. Αυτή η βεβαιότητα στοίχισε αρχικά τη δουλειά στον Αργύρη Πεδουλάκη που απομακρύνθηκε διότι δεν μπορούσε να πάρει, σύμφωνα με όσους τον κατηγορούσαν, όλα όσα η ομάδα μπορούσε να δώσει. Κανείς δεν κατάλαβε τότε ότι ο Πεδουλάκης πάλευε με απαιτήσεις απίθανες.

Η λάθος αξιολόγηση

Ο Πιτίνο εμφανίστηκε ως ο σοφός προπονητής που θα διόρθωνε τα πάντα. Αυτή η αξιολόγηση του (τρομακτικά υπερβολική διότι κανείς προπονητής ποτέ δεν κατόρθωσε να κάνει θαύματα) οφειλόταν κυρίως στα πολύ ωραία πράγματα που είχαν δει οι οπαδοί του Παναθηναϊκού από την ομάδα στο τέλος της περσινής σεζόν. Όμως η αξιολόγηση αυτή βασίστηκε σε εντυπώσεις και όχι σε σοβαρή ανάλυση της κατάστασης κι από αυτό το γεγονός νομίζω ξεκινάει και το πρόβλημα. Αν μια λάθος αξιολόγηση υπάρχει, δεν αφορά τόσο την εφετινή δουλειά του Πιτίνο: αφορά κυρίως την περσινή δουλειά του. Ο Πιτίνο όντως βοήθησε τον Παναθηναϊκό να μπει στα play off. Μόνο που αυτό δεν ήταν μια τεράστια επιτυχία: ήταν απλά κάτι το αυτονόητο με βάση τους αντιπάλους και το μπάτζετ. Αλλο είναι το αποτρέπω μια αποτυχία κι άλλο το φτάνω σε μια επιτυχία: στην Ελλάδα τα μπερδεύουμε.

Η χαρά του μπάσκετ

Ο Πιτίνο βρήκε πέρσι μια ομάδα με προβλήματα ψυχολογίας, στρεσαρισμένη από κάποιες σκληρές ήττες, φοβισμένη από το ενδεχόμενο να μείνει εκτός οκτάδας. Δούλεψε πάρα πολύ καλά κυρίως στον ψυχολογικό τομέα και είναι αλήθεια ότι άλλαξε τον Παναθηναϊκό πάρα πολύ. Τι άλλαξε όμως; Κυρίως την διάθεση των παικτών – κατάφερε και τους χαλάρωσε. Ο Αμερικανός με την ικανότητα στην διαχείριση των χαρακτήρων, που έχει αποκτήσει δουλεύοντας χρόνια στα κολέγια,  βοήθησε τους παίκτες του να κάνουν ένα καλό φινάλε στη χρονιά θυμίζοντας τους πρώτα απ’ όλα την χαρά του μπάσκετ. Όμως η χαρά της βελτίωσης της ομάδας θόλωσε μια λεπτομέρεια: ο Παναθηναϊκός πέρσι δεν τα κατάφερε καθόλου καλά στα play off κόντρα στην Ρεάλ. Ο λόγος που αυτό συνέβη είναι ότι όταν και πάλι βρέθηκε μπροστά σε κάποια πολύ μεγάλα πρέπει δεν άντεξε ως ομάδα την πίεση. Εκείνα τα ματς με την Ρεάλ έπρεπε να κάνουν τον κόσμο του Παναθηναϊκού να καταλάβει ότι ο Πιτίνο δεν είναι θαυματοποιός, αλλά ποιος να τολμήσει να του το πει αυτό; Ηταν πιο εύκολο να καλλιεργηθεί ο μύθος του μάγου που περπατάει στο νερό, παρά να γίνει μια ρεαλιστική αποτίμηση της κατάστασης και μια σοβαρή αξιολόγηση του υλικού της ομάδας. Ετσι ο Πιτίνο και έφυγε και παρέμεινε: ο κόσμος περίμενε την επιστροφή του ως λύση σε όλα και οι καταπληκτικές του ικανότητες μεγάλωσαν μέσα στο καλοκαίρι παρόλο που δεν ήταν εδώ – διάφοροι φρόντιζαν να μας ενημερώνουν ότι οι προσθήκες των ξένων π.χ γίνονται με τις ευλογίες του γιατί ο μεγάλος Ρικ θα γυρίσει. Και γύρισε. Βρίσκοντας πάλι μια ομάδα που δεν είναι δική του. Μόνο που φέτος δεν μπορεί να παίξει το ρόλο του ψυχολόγου που λέει ωραίες ιστορίες: γιατί πίεση έχει κι αυτός.

Δεν περπατάει στο νερό

Η διαφορά με πέρυσι είναι ότι φέτος είναι θύμα της πίεσης κι ο ίδιος. Πέρσι ο Αμερικανός παρέλαβε την ομάδα εκτός οκτάδας και δεν είχε καμία ευθύνη για τα αποτελέσματα της. Μπορούσε να λειτουργήσει ως καλός ψυχολόγος: φέτος μου δίνει την εντύπωση ότι ψυχολόγο θέλει και ο ίδιος. Χθες είπε ότι από τότε που γύρισε στην Ελλάδα δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα εδώ που να νοιώθει ευχαριστημένος και ευτυχισμένος.

Ο Παναθηναϊκός είναι στρεσαρισμένος όπως στρεσαρισμένος ήταν και πέρσι τέτοια εποχή: το μάρτυρα το γεγονός ότι στο ΣΕΦ πέτυχε 1 στα 20 τρίποντα και το ότι χθες, όταν έπαιξε πέντε λεπτά καλό μπάσκετ, έφταναν δυο σουτ της ΤΣΣΚΑ για να καταρρεύσει! Το καινούργιο στην ιστορία είναι το στρες του Πιτίνο. Γιατί ο αμερικανός νιώθει πίεση; Γιατί αντίθετα από πέρσι φέτος καταλαβαίνει ότι οι προσδοκίες από τον ίδιο είναι τεράστιες – μέχρι και την Εθνική του έδωσαν. Ο Πιτίνο φέτος ανέλαβε ευθύνες άλλων ενώ πέρυσι ευθύνες δεν είχε. Είναι άλλο να εμφανίζεσαι από το πουθενά για να αναλάβεις μια ομάδα με την οποία δεν έχεις σχέση κι άλλο να πρέπει να δικαιολογήσεις τον τίτλο του θαυματοποιού που σε κολακεύει. Νομίζω πως ο καλός Πιτίνο πίστεψε όντως ότι μπορεί να περπατήσει στο νερό. Και κινδυνεύει να βουλιάξει.  

Δυο τρία αμερικάνικα αστεία

Να του φύγει το στρες μου φαίνεται κομμάτι δύσκολο. Όμως λίγη κριτική δεν αποκλείεται να του κάνει καλό. Ο Αμερικανός έχει ανάγκη να αποκτήσει εχθρούς, να αρχίσει να σκέφτεται πως θα τους κλείσει το στόμα, να προσπαθεί σε κάθε παιχνίδι να αποδείξει ότι όσα του καταμαρτυρούν δεν είναι δίκαια. Αν αυτό συμβεί, θα δούμε σίγουρα ένα διαφορετικό Πιτίνο - ίσως περισσότερο θυμωμένο, και σίγουρα όχι αυτόν που βλέπουμε τώρα. Είναι η μόνη περίπτωση ν αλλάξει και ο ΠΑΟ. Αλλιώς ο κόουτς πρέπει να βρει δυο τρία αμερικάνικα αστεία από αυτά που γλυκαίνουν τις αποτυχίες: να πει ότι το πρόβλημα του ΠΑΟ εδώ και χρόνια είναι ότι οι προπονητές του δεν φτιάχνουν την ομάδα που θέλουν το βρίσκω απίθανο…